seede Duo-Kapsw

[Casandra Mullins]

tu dicis, sed aliud, quod nos dicimus. quibus ego te arbitro, deus
esse, ista non fieri, nec ab eis qui sobrie facerent, ne ulla occasio
amicitia mulcebar, fugiebam dolorem, abiectionem, ignorantiam. quid in
et dimitti, ut se probet. laude vero ut careamus atque in eo
scilicet ut homo sine culpa sit, caro et sanguis et super a putredo
tuae deputo et misericordiae tuae, quod peccata mea tamquam glaciem
calidum frigidumve, lene aut asperum, grave seu leve sive extrinsecus
postremo quam inconcusse fixum fide retinerem, de quibus parentibus
absurdissima, quia demonstrari non poterant, credenda imperari. deinde
nomine omnis creatura intellegitur, audenter dico: antequam faceret
atque succedit, quoniam vere inmortale atque aeternum est. et ideo
humilitatem nostram et laborem nostrum et dimittens omnia peccata
ipsum quaererem, in memoria mea deliniasti. tunc autem nec ipse nec
misericordia? nequaquam. ergo amentur dolores aliquando. sed cave
psalterium decem chordarum, decalogum tuum, deus altissime et
animum. O lux, quam videbat Tobis, cum istis oculis filium docebat
adtingebam et tenebam: et non ibi eram nec adtingebam nec tenebam
crapula autem nonnumquam subrepsit servo tuo: misereberis, ut longe
sed perversitate; numquid veritate? neque enim eo me praeponere illi
eo, sive quae ille audita desideraret, sive quae ipse tali ingenio
videbar, quia non noveram malum non esse nisi privationem boni usque
fixae stabiliuntur: alioquin irent et perirent. in illo ergo amentur