Πόση παρακολούθηση μπορεί να αντέξει η Δημοκρατία;
του Richard Stallman
Μια πρώτη έκδοση αυτού του άρθρου πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Wired τον Οκτώβριο του 2013.
Χάρη στις αποκαλύψεις του Edward Snowden, γνωρίζουμε ότι το τρέχον επίπεδο γενικής παρακολούθησης στην κοινωνία είναι ασύμβατο με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι επανειλημμένες ενοχλήσεις και οι καταδιώξεις των αντιφρονούντων, των πληροφοριοδοτών, και των δημοσιογράφων στις ΗΠΑ και αλλού, παρέχει επιβεβαίωση. Πρέπει να μειώσουμε το επίπεδο της γενικής παρακολούθησης, αλλά μέχρι ποιο σημείο; Που ακριβώς είναι το μέγιστο ανεκτό επίπεδο παρακολούθησης, το οποίο πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα ξεπεραστεί; Είναι το επίπεδο πέραν του οποίου η παρακολούθηση αρχίζει να παρεμβαίνει στη λειτουργία της δημοκρατίας, ως προς το ότι οι πληροφοριοδότες (σαν τον Snowden) είναι πιθανό να συλληφθούν.
Αντιμέτωποι με την μυστικότητα της κυβέρνησης, εμείς ο λαός απαιτούμε από τους πληροφοριοδότες να μας πούνε τι κάνει το κράτος. Πάντως, η σημερινή παρακολούθηση τρομάζει τους πληροφοριοδότες, πράγμα που σημαίνει ότι είναι υπερβολική. Για να ανακτήσουμε τον δημοκρατικό έλεγχο επί του κράτους, πρέπει να μειώσουμε την παρακολούθηση σε σημείο που οι πληροφοριοδότες ν α ξέρουν πως είναι ασφαλείς.
Η χρήση Ελεύθερου Λογισμικού, όπως υποστήριζα επί 30 χρόνια, είναι το πρώτο βήμα για να αναλάβουμε τον έλεγχο της ψηφιακής μας ζωής, και αυτό περιλαμβάνει την πρόληψη της παρακολούθησης. Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε το μη-ελεύθερο λογισμικό. Η NSA όχι μόνο χρησιμοποιεί αλλά ακόμη και δημιουργεί σημεία αδυναμίας στο μη-ελεύθερο λογισμικό για να εισβάλει στους υπολογιστές μας και στους δρομολογητές μας (routers). Το Ελεύθερο Λογισμικό μάς δίνει τον έλεγχο των υπολογιστών μας, αλλά αυτό δεν θα προστατεύσει την ιδιωτικότητά μας μόλις πατήσουμε πόδι μέσα στο Διαδίκτυο.
Η διακομματική νομοθεσία για τον “περιορισμό της ισχύος της οικιακής παρακολούθησης” στις ΗΠΑ καταρτίζεται, αλλά βασίζεται στον περιορισμό χρήσης εκ μέρους της κυβέρνησης των ψηφιακών μας φακέλων. Αυτό δεν θα επαρκέσει για να προστατεύσει τους πληροφοριοδότες, αν η “σύλληψη του πληροφοριοδότη” συνιστά λόγο για πρόσβαση επαρκή για την ταυτοποίησή του/της. Πρέπει να πάμε παραπέρα.
Το ανώτερο όριο στην παρακολούθηση σε μια δημοκρατία
Αν οι πληροφοριοδότες δεν τολμούν να αποκαλύπτουν εγκλήματα και ψέμματα, τότε χάνουμε το τελευταίο κομματάκι αποτελεσματικού ελέγχου επί των κυβερνήσεών μας και των θεσμών μας. Για τον λόγο αυτό, η παρακολούθηση που δινει τη δυνατότητα να μπορεί το κράτος να βρίσκει ποιος μίλησε με ένα ανταποκριτή, αποτελεί υπερβολκή παρακολούθηση — πάρα πολλή για να την αντέξει η δημοκρατία.
Ένας αξιωματούχος της κυβέρνησης των ΗΠΑ που δεν αποκαλυψε το όνομά του, είπε δυστυχώς στους δημοσιογράφους το 2011 ότι οι ΗΠΑ δεν θα κλητεύουν επί ποινή τους ανταποκριτές ως μάρτυρες, διότι “Εμείς γνωρίζουμε σε ποιον μιλάτε.” Μερικές φορές οι καταγραφές των τηλεφωνικών κλήσεων διερευνώνται για να βρεθεί αυτό, αλλά ο Snowden μας έδειξε ότι, πράγματι, αυτοί παρακολουθούν, συνεχώς, όλες τις τηλεφωνικές κλήσεις του καθενός μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, από την Verizon καθώς και από άλλες εταιρείες.
Οι ακτιβιστές της αντιπολίτευσης και των αντιφρονούντων χρειάζονται να κρατούν μυστικά από τα κράτη που είναι πρόθυμα να να παίξουν βρώμικα κόλπα επάνω τους. Η Αμερικανική Ένωση Αστικών Ελευθεριών (ACLU) απέδειξε τις συστηματικές πρακτικές της Αμερικανικής κυβέρνησης να διεισδύει σε ειρηνικές ομάδες αντιφρονούντων με το πρόσχημα ότι ίσως υπάρχουν τρομοκράτες ανάμεσά τους. Το σημείο στο οποίο η παρακολούθηση είναι υπερβολική, είναι το σημείο στο οποίο το κράτος μπορεί να βρει ποιος μίλησε σε ένα γνωστό δημοσιογράφο ή σε έναν γνωστό αντιφρονούντα.
Με τις πληροφορίες, άπαξ και συλλεχθούν, θα γίνει κατάχρηση
Όταν οι άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι το επίπεδο γενικής παρακολούθησης είναι πολύ υψηλό, η πρώτη απάντηση είναι να προταθούν όρια για την πρόσβαση στα συλλεγόμενα δεδομένα. Αυτό ακούγεται ωραίο, αλλά δεν θα λύσει το πρόβλημα, ούτε κατ' ιδέαν, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση υπακούσει τους κανόνες. (Η NSA παραπλάνησε το δικαστήριο για το Νόμο Παρακολούθησης Ξένων Μυστικών Υπηρεσιών (Foreign Intelligence Surveillance Act, FISA), όταν είπε ότι αδυνατούσε να καταστήσει υπεύθυνη την NSA.) Η υποψία εγκλήματος και μόνον, θα συνιστά επαρκή αιτία για πρόσβαση, οπότε άπαξ και ένας πηροφοριοδότης κατηγορηθεί για “κατασκοπεία,” η εντόπιση του “κατασκόπου” θα προσφέρει μια δικαιολογία για πρόσβαση στο συγκεντρωμένο υλικό.
Το προσωπικό που απασχολείται με την κρατική επιτήρηση θα καταχρασθεί τα δεδομένα ακόμη και για προσωπικούς τους λόγους. Μερικοί πράκτορες της NSA χρησιμοποίησαν Αμερικανικά συστήματα παρακολούθησης για να παρακολουθήσουν τους εραστές τους—στο παρόν, στο παρελθόν, ή και εκείνους που απλώς τους ήλκυαν- μια πρακτική που συχνά λέγεται “LOVEINT.” Η NSA λέει πως συνέλαβε διάφορα τέτοια, και ότι επέβαλε και τιμωρίες μερικές φορές. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσες άλλες φορές απλώς δεν τους 'έπιασαν'. Αυτά τα φαινόμενα, όμως, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσουν, διότι οι αστυνομικοί, εδώ και καιρό, χρησιμοποιούσαν τη δυνατότητα πρόσβασης που έχουν στα στοιχεία του διπλώματος οδήγησης, για να παρακολουθήσουν κάποιον/κάποια που απλώς έβρισκαν ελκυστικό/ή, μια πρακτική που είναι γνωστή σαν “έλεγχος μιας πινακίδας κυκλοφορίας, για να βγει ένα ραντεβού.”
Τα δεδομένα παρακολούθησης θα χρησιμοποιούνται πάντοτε και για άλλους σκοπούς, ακόμη και αν κάτι τέτοιο απαγορεύεται. Άπαξ και τα δεδομένα συσσωρευθούν και το κράτος έχει την δυνατότητα πρόσβασης σε αυτά, μπορεί να τα καταχρασθεί με πολύ επίφοβους τρόπους, όπως δείχνουν και τα παραδείγματα από την Ευρώπη αλλά και από τις ΗΠΑ .
Καθολική παρακολούθηση μαζί με μία ασαφή νομοθεσία, παρέχουν ένα άνοιγμα για μαζική εκστρατεία αλίευσης δεδομένων ενάντια σε οποιονδήποτε επιθυμητό στόχο. Για να κάνουμε ασφαλή τη δημοσιογραφία και την δημοκρατία, πρέπει να περιορίσουμε τη συσσώρευση δεδομένων που είναι εύκολα προσβάσιμα στο κράτος.
Η στιβαρή προστασία για την ιδιωτικότητα πρέπει να είναι τεχνικής φύσης
Το Electronic Frontier Foundation και άλλες οργανώσεις, προτείνουν ένα σύνολο νομικών αρχών, σχεδιασμένων για την παρεμπόδιση καταχρήσεων της μαζικής παρακολούθησης. Αυτές οι αρχές περιλαμβάνουν, κατά κύριο λόγο, ρητή νομική προστασία για τους πληροφοριοδότες. Κατά συνέπεια, θα ήταν κατάλληλες για την προστασία των δημοκρατικών ελευθεριών— αν υιοθετηθούν πλήρως και επιβληθούν χωρίς εξαιρέσεις, για πάντα.
Πάντως, τέτοιυ είδους νομικές προστασίες είναι αβέβαιες: όπως μας δέιχνει και η πρόσφατη ιστορία, μπορούν να ανακληθούν (όπως συνέβη με τις τροπολογίες του Νόμου FISA Amendments Act), τεθούν σε αναστολή, ή ακόμη και να αγνοηθούν.
Στο εντωμεταξύ, οι δημαγωγοί θα επικαλούνται τις συνηθισμένες δικαιολογίες ως λόγο για καθολική παρακολούθηση. Η οποιαδήποτε τρομοκρατική επίθεση, ακόμη και μια που ίσως σκοτώσει μόλις λίγους ανθρώπους, θα τους δώσει μια πολύ καλή αφορμή.
Αν τα όρια για την πρόσβαση στα δεδομένα παραμερισθούν, θα είναι σαν να μην υπήρχαν ποτέ: φάκελοι και αρχεία που συνελέχθησαν επί χρόνια ολόκληρα, θα γίνουν αίφνης διαθέσιμα για καταχρήσεις από το κράτος και τους αξιωματούχους του και, αν συλλεχθούν και από ιδιωτικές εταιρείες, τότε και για τη δική τους κατάχρηση. Αν, όμως, σταματήσουμε τη συλλογή φακέλων για τον καθένα, τότε δεν θα υπάρχουν πια αυτοί οι φάκελοι, και δεν θα υπάρχει τρόπος να τους μαζέψουν αναδρομικά. Ένα νέο ανελεύθερο καθεστώς θα πρέπει να εφαρμόσει συστήματα παρακολούθησης από την αρχή, και θα μπορούσε να μαζέψει μόνο δεδομένα από εκείνη την ημερομηνία και μετά. Όσο για την πιθανότητα αναστολής ή στιγμιαίας αγνόησης αυτού του νόμου, και μόνον η ιδέα δεν θα είχε καν νόημα.
Πρώτον, μην είσαι ανόητος
Για να έχεις ιδιωτικότητα, δεν πρέπει να την πετάς στον κάδο: ο πρώτος που πρέπει να προστατεύσει την ιδιωτικότητά σου είσαι εσύ ο ίδιος. Να αποφεύγεις να ταυτοποιείσαι σε διαδικτυακούς τόπους, έλα σε επαφή μαζί τους χρησιμοποιώντας το Tor, και χρησιμοποίησε προγράμματα περιήγησης που μπλοκάρουν εκείνους που συνηθίζουν να παρακολουθούν τους επισκέπτες. Να χρησιμοποιείς το GNU Privacy Guard για την κρυπτογράφηση του περιεχομένου των μηνυμάτων σας ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Να πληρώνεις για τα διάφορα πράγματα μόνον τοις μετρητοίς.
Διαφύλαξε τα δεδομένα σου. Μην αποθηκεύεις τα δεδομένα σου σε ένα "βολικό" διακομιστή μιας κάποιας εταιρείας. Είναι, πάντως, ασφαλές να εμπιστευθείς ένα αντίγραφο ασφαλείας σε μια εμπορική υπηρεσία, υπό την προϋπόθεση ότι θα τοποθετήσεις τα αρχεία σε έναν φάκελο και θα τον κρυπτογραφήσεις εξ' ολοκλήρου, με ελεύθερο λογισμικό, στο δικό σου υπολογιστή, περιλαμβανομένων ακόμη και των ονομάτων των αρχείων, πριν τα ανεβάσεις.
Προς χάρη της ιδιωτικότητας, πρέπει να αποφεύγεις το μη ελεύθερο λογισμικό, αφού, όταν παραχωρείς σε άλλους τον έλεγχο των δικών σου υπολογιστικών εργασιών, είναι πιθανό ότι αυτοί θα σε κατασκοπεύουν. Να αποφεύγεις τις διάφορες υπηρεσίες ως ένα υποκατάστατο του λογισμικού, καθώς και να παραχωρείς σε άλλους τον έλεγχο των δικών σου υπολογιστικών εργασιών, διότι αυτό προϋποθέτει ότι θα παραχωρήσεις και όλα τα σχετικά δεδομένα στον διακομιστή.
Να προστατεύεις την ιδιωτικότητα των φίλων και των γνωστών σου, επίσης. Μην δίνεις προς τα έξω τις προσωπικές τους πληροφορίες εκτός από το πως να έρθει κανείς σε επαφή μαζί τους, και ποτέ να μην παραχωρείς σε καμία ιστοσελίδα τη λίστα με τα email ή τις τηλεφωνικές σου επαφές. Μη λες ποτέ σε μια εταιρεία σαν το Facebook οτιδήποτε για τους φίλους σου που ίσως εκείνοι δεν θα ήθελαν ποτέ να δημοσιεύσουν σε μια εφημερίδα. Ακόμη καλύτερα, μην αφήνεις καθόλου να σε χρησιμοποιεί το Facebook. Απορίψτε όλα τα συστήματα εποικοινωνίας που απαιτούν από τους χρήστες να δίνουν τα πραγματικά τους ονόματα, ακόμη και αν πρόκειται να δώσεις το δικό σου, αφού, μετά, πιέζουν άλλους ανθρώπους να παραχωρήσουν τη δική τους ιδιωτικότητα.
Η αυτοάμυνα είναι ουσιαστικής σημασίας, αλλά ακόμη και η πιο αυστηρή αυτοάμυνα είναι ανεπαρκής να προστατεύσει την ιδιωτικότητά σας σε ή από συστήματα που δεν σας ανήκουν. Όταν επικοινωνούμε με άλλους ή μετακινούμαστε σε μια πόλη, η ιδιωτικότητά μας εξαρτάται από τις πρακτικές της κοινωνίας. Μπορούμε να αποφύγουμε μερικά από αυτά τα συστήματα που παρακολουθούν τις επικοινωνίες και τις κινήσεις μας, αλλά όχι όλα. Σαφώς, η καλύτερη λύση είναι να κάνουμε όλα αυτά τα συστήματα να σταματήσουν να παρακολουθούν τον κόσμο, εκτός από τους δικαιολογημένα υπόπτους.
Πρέπει να σχεδιάσουμε όλα τα συστήματα για την Ιδιωτικότητα
Αν δε θέλουμε μια κοινωνία καθολικής παρακολούθησης, πρέπει να θεωρήσουμε την παρακολούθηση σαν ένα είδος κοινωνικής ρύπανσης, και να περιορίσουμε τις επιπτώσεις της παρακολούθησης σε κάθε νέο ψηφιακό σύστημα, έτσι όπως περιορίζουμε την περιβαλλοντική επίπτωση της φυσικής δόμησης.
Για παράδειγμα: οι “έξυπνοι” μετρητές ρεύματος είναι ρυθμισμένοι να στέλνουν στην εταιρεία παροχής ρεύματος τα δεδομένα κατανάλωσης στιγμή-προς-στιγμή, σχετικά με τη χρήση ηλεκτρικής ενέργειας του κάθε πελάτη, περιλαμβανομένου του πως συγκρίνεται η χρήση του με τη γενική χρήση από τους άλλους συνδρομητές. Αυτό υλοποιείται βασιζόμενο στην καθολική παρακολούθηση, αλλά θα μπρούσε να γίνει χωρίς να απαιτείται καμία παρακολούθηση. Θα ήταν εύκολο για το πάροχο ρέυματος να υπολογίσει τη μέση χρήση σε μια γειτονιά με σπίτια, διαιρώντας τη συνολική χρήση δια τον αριθμό των συνδρομητών, και αυτό να το στέλνει στους μετρητές. Ο μετρητής του κάθε πελάτη θα συνέκρινε τη δική του χρήση, για οποιαδήποτε συγκεκριμένη χρονική περίοδο, με το μοντέλο μέσης χρήσης, για εκείνη ακριβώς την περίοδο. Το ίδιο πλεονέκτημα, αλλά χωρίς καθόλου παρακολούθηση!
Πρέπει να σχεδιάσουμε αυτή την ιδιωτικότητα για όλα ψηφικά μας συστήματα.
Το αντίδοτο για τη συλλογή δεδομένων: Να τα αφήσουμε διάσπαρτα
Ένας τρόπος να κάνουμε την παρακολούθηση ασφαλή για την ιδιωτικότητα, είναι να διατηρούμε διάσπαρτα τα δεδομένα και άβολα για προσπέλαση. Οι παλαιάς κοπής κάμερες ασφαλείας δεν συνιστούσαν απειλή για την ιδιωτικότητα. Τις καταγραφές τις φύλαγαν επιτόπου, και τις διατηρούσαν μόνο για λίγες εβδομάδες το πολύ. Λόγω της μη εύκολης πρόσβασης σε αυτές τις καταγραφές, δεν έγιναν ποτέ σε μαζική κλίμακα. Η πρόσβαση γινόταν μόνον εκεί όπου κάποιος ανέφερε ένα έγκλημα. Δεν θα ήταν εφικτό να συλλεχθούν σε φυσικό υπόβαθρο εκατομμύρια ταινιών, σε καθημερινή βάση, και να προβάλονται ή να αντιγράφονται.
Στις ημέρες μας, οι κάμερες ασφαλείας έγιναν κάμερες παρακολούθησης: είναι συνδεδεμένες στο Internet, οπότε οι καταγραφές μπορούν να συλλέγονται σε ένα κέντρο δεδομένων και να αποθηκεύονται για πάντα. Αυτό είναι ήδη επικίνδυνο, αλλά θα γίνει και ακόμη χειρότερο. Η πρόοδος στην αναγνώριση προσώπου μπορεί να μας οδηγήσει στην ημέρα όπου οι ύποπτοι δημοσιογράφοι θα μπορούν συνεχώς να εντοπίζονται στο δρόμο, για να βλέπουν με ποιον συνομιλούν.
Οι ίδιες οι κάμερες με σύνδεση στο Internet έχουν, συχνά, άθλια ψηφιακή ασφάλεια, και έτσι οποιοσδήποτε θα μπορούσε να δει ότι βλέπει και η κάμερα. Για να αποκαταστήσουμε την ιδιωτικότητα, θα έπρεπε να απαγορεύσουμε τη χρήση των καμερών με σύνδεση στο Internet που είναι στραμμένες όπου και όταν υπάρχει υποδοχή κοινού, εκτός από όταν εκτελείται από ανθρώπους. Ο καθένας πρέπει να είναι ελεύθερος να αναρτά φωτογραφίες και video περιστασιακά, αλλά η συστηματική συσσώρευση τέτοιων δεδομένων στο Internet πρέπει να περιορισθεί.
Το αντίδοτο για την παρακολούθηση του ηλεκτρονικού εμπορίου
Η συλλογή των περισσότερων δεδομένων προέρχεται από τις δραστηριότητες των ίδιων των ανθρώπων. Συνήθως, τα δεδομένα συλλέγονται πρώτα από τις εταιρείες. Αλλά όταν πρόκειται για την απειλή στην ιδιωτικότητα και τη δημοκρατία, δεν έχει καμία διαφορά αν η παρακολούθηση γίνεται ευθέως από το κράτος ή αν ανατίθεται σε μια επιχείρηση, διότι τα δεδομένα που συλλέγουν οι εταιρείες είναι συστηματικά διαθέσιμα και στο κράτος.
Η NSA, μέσω του PRISM, έχει διεισδύσει στις βάσεις δεδομένων πολλών μεγάλων εταιρειών του Διαδικτύου. Η AT&T είχε αποθηκεύσει όλες τις τηλεφωνικές της κλήσεις από το 1987 και τις κατέστησε διαθέσιμες στην DEA ώστε να μπορεί να γίνεται αναζήτηση κατόπιν αιτήματος. Υπό την στενή έννοια, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν έχει υπό την κατοχή της αυτά τα δεδομένα, αλλά από πρακτική άποψη, είναι σαν να τα κατείχε.
Ο στόχος να κάνουμε ασφαλή τη δημοσιογραφία και τη δημοκρατία, απαιτεί, συνεπώς, να μειώσουμε τα δεδομένα που συλλέγονται για τους ανθρώπους, από οποιαδήποτα οργάνωση, και όχι μόνον από το κράτος. Πρέπει να επανασχεδιάσουμε όλα τα ψηφιακά μας συστήματα με τρόπο που να μη συσσωρεύουν δεδομένα για τους χρήστες τους. Αν χρειάζονται ψηφιακά δεδομένα για τις συναλλαγές, δεν θα πρέπει να τους επιτρέπεται να τα διατηρούν πάνω από μια μικρή χρονική περίοδο, που να μην υπερβαίνει όσο χρειάζεται εγγενώς για τη δοσοληψία τους με εμάς.
Μία από τις αιτίες για το τρέχον επίπεδο παρακολούθησης στο Internet είναι ότι οι ιστοσελίδες χρηματοδοτούνται από τις διαφημίσεις που βασίζονται στην παρακολούθηση των δραστηριοτήτων και των προτιμήσεων των χρηστών τους. Αυτό μετατρέπει μια απλή ενοχλητική διαφήμιση, την οποία μπορούμε να μάθουμε να αγνοούμε— σε ένα σύστημα παρακολούθησης που μας βλάπτει, είτε το γνωρίζουμε, είτε όχι. Οι αγορές μέσω διαδικτύου παρακολουθούν επίσης τους χρήστες τους. Και συνειδητοποιούμε όλοι ότι οι “πολιτικές ιδιωτικότητας” είναι επιπλέον δικαιολογίες για την παραβίαση της ιδιωτικότητας, παρά δεσμεύσεις για τη διαφύλαξή της.
Θα μπορούσαμε να διορθώσουμε και τα δύο προβλήματα υιοθετώντας ένα σύστημα ανώνυμων πληρωμών— δηλαδή, ανώνυμων για εκείνον που πληρώνει. (Δεν θέλουμε ο αποδέκτης της πληρωμής να μπορεί να διαφύγει τους φόρους.) Το Bitcoin δεν είναι ανώνυμο, αν και υπάρχουν προσπάθειες να αναπτυχθούν τρόποι για ανώνυμη πληρωμή με το Bitcoin. Εν πάση περιπτώσει, η τεχνολογία για ψηφιακά μετρητά είχε πρωτοαναπτυχθεί στη δεκαετία του 1980. Χρειαζόμαστε μόνο κατάλληλες επιχειρηματικές συμφωνίες, και ένα κράτος που να μην τις εμποδίζει.
Μια ακόμη απειλή από τη συλλογή προσωπικών δεδομένων εκ μέρους ιστοσελίδων είναι ότι μπορούν να διεισδύσουν παραβάτες ασφαλείας, να τα πάρουν, και να τα καταχρασθούν. Αυτό περιλαμβάνει και τις λεπτομέρειες της πιστωτικής κάρτας του πελάτη. Ένα σύστημα ανώνυμης πληρωμής θα έθετε ένα τέλος σε αυτό τον κίνδυνο: μια τρύπα ασφαλείας σε μια τέτοια ιστοσελίδα δε μπορεί να σε βλάψει, αν η ιστοσελίδα δεν ξέρει τίποτε για σένα.
Το αντίδοτο για την παρακολούθηση ταξιδιών
Πρέπει να μετατρέψουμε τη συλλογή ψηφιακών φόρων σε ένα σύστημα ανώνυμης πληρωμής (χρησιμοποιώντας ψηφιακό χρήμα, για παράδειγμα). Τα συστήματα αναγνώρισης πινακίδων κυκλοφορίας αναγνωρίζουν όλες τις πινακίδες κυκλοφορίας, και τα δεδομένα αυτά μπορούν να φυλάσσονται επ' αόριστον. Θα πρέπει να απαιτείται διά νόμου να παρακολουθούνται και να καταγράφονται μόνον εκείνες οι πινακίδες κυκλοφορίας που βρίσκονται σε μια λίστα αυτοκινήτων τα οποία αναζητούνται με δικαστικές αποφάσεις. Μια λιγώτερο ασφαλής εναλλακτική θα ήταν η καταγραφή όλων των αυτοκινήτων τοπικά, αλλα μόνο για λίγες μέρες, και χωρίς να καθίστανται όλα τα δεδομένα διαθέσιμα στο Internet. Η πρόσβαση στα δεδομένα θα πρέπει να περιορίζεται στην αναζήτηση από μια λίστα πινακίδων κυκλοφορίας για τις οποίες υπάρχει δικαστική εντολή.
Ο Αμερικανικός κατάλογος “no-fly” (απαγόρευσης πτήσης) πρέπει να καταργηθεί, διότι είναι μια τιμωρία χωρίς δίκη.
Είναι αποδεκτό να υπάρχει ένας κατάλογος με ανθρώπους όπου πρέπει να γίνεται πολύ προσεκτική σωματική έρευνα στους ίδιους και στις αποσκευές τους, και οι ανώνυμοι ταξιδιώτες σε εσωτερικές πτήσεις θα μπορούν να υφίστανται την ίδια μεταχείριση, σαν να βρισκόταν σε αυτό τον κατάλογο. Είναι, επίσης, αποδεκτό να εμποδίζονται όσοι δεν είναι πολίτες της χώρας, αν τους έχει απαγορευθεί πλήρως η είσοδος στη χώρα, να επιβιβάζονται σε πτήσεις στη χώρα. Αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό για κάθε νόμιμο σκοπό.
Πολλά συστήματα μαζικής διέλευσης (transit) χρησιμοποιούν ένα είδος έξυπνων καρτών ή με RFID για τις πληρωμές. Αυτά τα συστήματα συσσωρεύουν προσωπικά δεδομένα: αν κάνετε το λάθος έστω και μια φορά μόνον να πληρώσετε με οτιδήποτε άλλο εκτός από μετρητά, θα συνδέσουν μόνιμα τα δεδομένα της κάρτας με το όνομά σας. Επιπλέον, καταγράφουν όλα τα ταξίδια που συνδέονται με την κάθε κάρτα. Όλα αυτά μαζί, συνιστούν μια μαζική παρακολούθηση. Αυτή η συλλογή δεδομένων πρέπει να μειωθεί.
Οι υπηρεσίες πλοήγησης κάνουν παρακολούθηση: ο υπολογιστής του χρήστη λέει στην υπηρεσία με τους χάρτες την τοποθεσία του χρήστη και που θέλει να πάει ο χρήστης, και μετά, ο διακομιστής καθορίζει τη διαδρομή και την στέλνει πίσω στον υπολογιστή του χρήστη, ο οποίος και την προβάλλει. Στις ημέρες μας, ο διακομιστής πιθανόν καταγράφει τις τοποθεσίες του χρήστη, αφού δεν υπάρχει τίποτε για να το εμποδίσει. Αυτή η παρακολούθηση δεν είναι εγγενώς απαραίτητη, και ένας επανασχεδιασμός θα μπορούσε να την αποφύγει: το ελεύθερο λογισμικό στον υπολογιστή του χρήστη θα μπορούσε να κατεβάσει τα δεδομένα του χάρτη για τις περιοχές που ενδιαφέρουν (αν δεν έχουν μεταφορτωθεί ήδη προηγουμένως), να υπολογίσει τη διαδρομή και να την εμφανίσει, χωρίς ποτέ να πει σε κανέναν που βρίσκεται ο χρήστης ή που θέλει να πάει.
Τα συστήματα δανεισμού ποδηλάτων, κλπ., μπορούν να επανασχεδιασθούν με τρόπο ώστε η ταυτότητα του δανειζόμενου να είναι γνωστή μόνο στον σταθμό όπου έγινε ο δανεισμός του ποδηλάτου. Ο σταθμός δανεισμού θα ενημέρωνε όλους τους άλλους σταθμούς ότι το ποδήλατο είναι “έξω,” έτσι ώστε όταν ο χρήστης το επιστρέψει σε οποιοδήποτε σταθμό (που, συνήθως, θα είναι κάποιος διαφορετικός σταθμός), τότε, εκείνος ο σταθμός θα ξέρει που και πότε είχε γίνει ο δανεισμός για εκείνο το ποδήλατο. Θα ενημερώσει τον άλλον σταθμό ότι το όχημα αυτό δεν είναι πλέον “έξω.” Θα υπολογίσει, επίσης, τον λογαριασμό του χρήστη, και θα τον στείλει (αφού περιμένει πρώτα ένα τυχαίο αριθμό λεπτών) στα κεντρικά γραφεία, σε ένα δίκτυο σταθμών, ούτως ώστε τα κεντρικά γραφεία να μη μπορούν να βρουν από ποιον σταθμό προήλθε ο λογαριασμός. Μόλις γίνει αυτό, ο σταθμός επιστροφής θα ξεχνά τα πάντα για τη συναλλαγή. Αν ένα ποδήλατο παραμείνει "έξω” για πάρα πολύ, ο σταθμός όπου είχε γίνει ο αρχικός δανεισμός μπορεί να πληροφορήσει τα κεντρικά. Σε αυτη την περίπτωση, θα μπορούσε να στέλνει άμεσα την ταυτότητα του δανειζόμενου.
Το αντίδοτο για τους φακέλους επικοινωνιών
Οι πάροχοι πρόσβασης στο Διαδίκτυο (ISP) και οι εταιρείες τηλεφωνίας διατηρούν εκτεταμένα αρχεία δεδομένων για τις επαφές των χρηστών τους (περιήγηση, τηλεφωνικές κλήσεις, κλπ). Με τα κινητά τηλέφωνα, καταγράφουν επίσης και τη φυσική τοποθεσία όπου βρίσκεται ο χρήστης. Διατηρούν αυτούς τους φακέλους επί ένα πολύ μεγάλο διάστημα: για 30 χρόνια, στην περίπτωση της AT&T. Σύντομα, θα είναι σε θέση να καταγράφουν ακόμη και τις σωματικές δραστηριότητες του χρήστη. Φαίνεται ότι η NSA συλλέγει δεδομένα για τη φυσική εντόπιση των κινητών τηλεφώνων σε μαζική κλίμακα.
Η μη ελεγχόμενη επικοινωνία είναι αδύνατη όπου υπάρχουν συστήματα που δημιουργούν τέτοιους φακέλους. Άρα, θα έπρεπε να είναι παράνομο να δημιουργούνται ή και να φυλάσσονται. Δεν πρέπει να επιτρέπεται στους ISP και στις εταιρείες τηλεφωνίας να διατηρούν αυτές τις πληροφορίες για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν δεν υπάρχει μια δικαστική εντολή παρακολούθησης ενός κάποιου ατόμου.
Αυτή η λύση δεν είναι απόλυτα ικανοποιητική, διότι δεν πρόκειται να σταματήσει φυσικά την κυβέρνηση να συλλέγει όλες τις πληροφορίες, αμέσως μόλις παράγονται— που είναι ακριβώς αυτό που κάνουν οι ΗΠΑ με μερικές, ή με όλες τις εταιρείες τηλεφωνίας. Θα έπρεπε να στηριχθούμε στην απαγόρευση αυτης της πρακτικής διά νόμου. Εν πάση περιπτώσει, αυτό θα ήταν καλύτεο από την τρέχουσα κατάσταση, όπου ο σχετικος νόμος (PATRIOT Act) δεν απαγορεύει ρητά αυτή την πρακτική. Επιπλέον, αν η κυβέρνηση ξεκινούσε και πάλι αυτό το είδος παρακολούθησης, δεν θα ελάμβανε δεδομένα για όσες τηλεφωνικές κλήσεις έγιναν πριν από εκείνη τη χρονική στιγμή.
Για την ιδιωτικότητα σχετικά με ποιους ανταλλάσσετε email, μια απλή και μερική λύση είναι, εσείς και οι άλλοι, να χρησιμοποιείτε υπηρεσίες email σε μια χώρα που δεν θα συνεργαζόταν ποτέ με τη δική σας κυβέρνηση, και να επικοινωνείτε μεταξύ σας χρησιμοποιώντας κρυπτογράφηση. Πάντως, ο Ladar Levison (ιδιοκτήτης της υπηρεσίας ηλεκτρονικής αλληλογραφίας Lavabit ππου η Αμερικανική παρακολούθηση προσπάθησε να διαφθείρει πλήρως) έχει μια πιο περίτεχνη ιδέα για ένα σύστημα κρυπτογράφησης μέσω από το οποίο η δική σας υπηρεσία email θα ήξερε μόνον ότι εσείς στείλατε μήνυμα σε κάποιον χρήστη της δικής μου υπηρεσίας email, ενώ η δική μου υπηρεσία email θα ήξερε μόνο ότι εγώ έλαβα μήνυμα από κάποιονν χρήστη της δικής σας υπηρεσίας email, αλλά θα ήταν δύσκολο να καθορισθεί ότι εσείς στείλατε ένα μήνυμα σε εμένα.
Αλλά κάποια παρακολούθηση είναι απαραίτητη
Για να μπορεί το κράτος να βρει τους εγκληματίες, πρέπει να είναι σε θέση να ερευνά συγκεκριμένα εγκλήματα, ή συγκεκριμένες υποψίες εγκλημάτων υπό σχεδιασμό, με δικασιτκή εντολή. Με το Internet, η δυνατότητα παρακολούθησης τηλεφωνικών συνδιαλέξεων θα επεκτεινόταν φυσικά και στη δυνατότητα παρακολούθησης των συνδέσεων στο Internet. Είναι εύκολο να γίνει κατάχρηση αυτής της δυνατότητας για πολιτικούς λόγους, αλλά είναι και απαραίτητο. Ευτυχώς, κάτι τέτοιο δεν θα κάνει εφικτή την εντόπιση των πληροφοριοδοτών μετά το συμβάν, αν (όπως συνιστώ και εγώ) εμποδίσουμε τα ψηφιακά συστήματα να συσσωρεύουν μαζικά φακέλους πριν ακόμη λάβει χώρα το συμβάν.
Εκείνοι στους οποίους το κράτος αναθέτει ιδιαίτερα μεγάλη δύναμη, όπως η αστυνομία, χάνουν το δικαίωμά τους στην ιδιωτικότητα και πρέπει να βρίσκονται υπο παρακολούθηση. (Πράγματι, στην αστυνομία έχουν τον δικό τους ιδιωματικό όρο για την ψευδομαρτυρία, “testilying,” αφού το κάνουν τόσο συχνά, ειδικά την περίπτωση των διαδηλωτών και των φωτογράφων.) Μια πόλη στην California που απαίτησε από τυς αστυνομικούς να φορούν βιντεοκάμερες συνεχώς διαπίστωσαν ότι η χρήση βίας που έπρεπε να κάνουν, έπεσε κατά 60%. Η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών (ACLU) το υποστηρίζει αυτό.
Οι εταιρείες δεν είναι φυσικά πρόσωπα και δεν δικαιούνται ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι νόμιμο να απαιτείται από τις επιχειρήσεις να δημοσιεύουν τις λεπτομέρειες όλων των διαδικασιών που θα μπορούσαν να προκαλέσουν χημικούς, βιλογικούς, πυρηνικούς, φορολογικούς, υπολογιστικούς (π.χ., DRM) ή πολιτικούς (π.χ., παρασκηνιακή άσκηση πιέσεων/ lobbying) κινδύνους στην κοινωνία, σε όποιο επίπεδο και αν είναι απαραίτητο για το δημόσιο καλό. Ο κίνδυνος από αυτές τις ενέργειες (θυμηθείτε τη διαρροή πετρελαίου της BP, την πυρηνική τήξη στη Fukushima, και την φορολογική/ οικονομική κρίση το 2008) επισκιάζει εκείνον από την τρομοκρατία.
Πάντως, η δημοσιογραφία πρέπει να προστατευθεί από την παρακολούθηση, ακόμη και όταν διεξάγεται ως μέρος μιας επιχείρησης.
Η ψηφιακή τεχνολογία έφερε στο προσκήνιο μια τρομερή αύξηση στο επίπεδο παρακολούθησης των κινήσεών μας, των ενεργειών μας, και των επικοινωνιών μας. Εϊναι πολύ περισσότερο από όσο είχαμε βιώσει κατά τη δεκαετία του 1990, και εξαιρετικά περισσότερο από όσο είχαν βιώσει οι άνθρωποι πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα στηη δεκαετία του 1980s, και θα ήταν ακόμη περισσότερο, έστω και με τα πρόσθετα νομικά όρια στην κρατική χρήση των συσσωρευμένων δεδομένων.
Εκτός και αν πιστεύουμε ότι τα ελεύθερα κράτη μας υπέφεραν προγηουμένως από ένα σοβαρό έλλειμμα παρακολούθησης, και ότι θα έπρεπε να παρακολουθούνται πολύ παραπάνω από ότι ίσχυε στη Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Γερμανία, πρέπει να ανατρέψουμε αυτή την αύξηση. Αυτό απαιτεί τη διακοπή της συσσώρευσης των big data που αφορούν τους ανθρώπους.